Ben jij bereid om anders te zijn?
Deze vraag stel ik me vandaag. Ik startte gisteren het programma ‘talk to the entitites’ en dit thema kwam naar boven. Ik realiseerde me dat ik heel graag bereid ben om anders te zijn maar dat eigenlijk op dit moment nog niet ben.
Ik durf anders te zijn in mijn relatie. Steeds beter mijn grenzen aangeven, doen wat goed is voor mij en toch rekening houden met mijn partner. Maar daar buiten zijn er toch wel wat momenten waar ik nog niet bereid ben om anders te zijn.
Bang voor wat anderen hiervan denken.
Bang wat ze van me vinden: raar of saai of een loner.
En ook bang om alleen komen te staan. Want als iedereen me raar of saai vind, wil niemand nog ‘met me spelen’
En dat raakt een kindstuk.
Ik vond het als kind fijn om alleen op mijn kamer te spelen. Ik kreeg er mijn tijd wel om. Maar in vakanties vond ik het na een paar dagen wel genoeg en wilde ik met iemand spelen. Mijn ouders waren beiden aan het werk (aan huis). Ik had vaak geen vast vriendinnetje en dus belde ik op zo’n dag iedereen op om met mij te spelen. Ik belde zelfs de kinderen waar ik eigenlijk niet mee wilde spelen om toch maar met iemand af te spreken. Ze waren al aan het spelen met iemand of waren niet thuis. Ik bleef alleen achter.
Deze pijn of angst komt omhoog op het moment als ik niet durf te kiezen om anders te zijn. De vraag is daarnaast ook: wilde ik met iemand spelen of wilde mijn moeder dat ik met iemand speelde? Wat was ik me hierover gewaar en dacht dat het van mij was? Maar dat terzijde.
Een van die momenten waar ik het moeilijk vind om anders te zijn:
Ik ga in mei naar een conventie van 3 dagen met een groep. Een aantal mensen ken ik en de meeste niet. Ik werd gevraagd om een hotelkamer te delen. Ik zei in eerste instantie ‘ja’ terwijl ik diep van binnen liever een eigen kamer wil. Dat sloeg ik in de wind en dacht: ik pas me wel aan voor 2 nachten.
Dat voelde niet helemaal goed. 3 dagen aanpassen, een conventie waar honderden mensen komen en als 4e dag een familiefeest. Dan kun je me op dag 5 bij elkaar vegen. Het gevoel om te kiezen voor een eigen hotelkamer kwam omhoog.
Mijn innerlijke criticus speelde hier natuurlijk op in: wat zullen die anderen die meegaan hiervan vinden? Iedereen deelt een kamer. Jij moet weer iets anders.
De donderdagavond heb ik een call van het programma en die wil ik graag volgen. Ik hoor mijn innerlijke criticus zeggen: een eigen hotelkamer en dan ook nog op donderdagavond niet bij de groep blijven. Je zondert je af. Wat zullen ze hier wel niet van denken. Ze zullen denken dat je niet bij hun wil zijn. Ze zullen je maar raar vinden. Pas je toch eens aan en maak contact met de mensen waar je mee gaat.
Een aantal mensen gaan de 2e avond stappen. Ik heb hier geen behoefte aan. Is me teveel. Teveel prikkels, teveel gedoe. Mijn innerlijke criticus: ze zullen je ook nog saai vinden. En dadelijk gaat iedereen iets leuks doen of de stad in en dan blijf jij alleen over!
En zo gaat het nog even door.
De vraag: ben ik bereid om anders te zijn? popte weer omhoog. Ja, ik ben bereid en nee, ik kies er niet voor. Als ik bereid ben om anders te zijn, moet ik er dus voor kiezen. Ik maakte een nieuwe keuze: Ik vroeg of er nog een kamer voor mij alleen was voor 2 nachten en ja, deze was vrij.
Het moet dus zo zijn. Het voelt als ruimte, het voelt licht, het voelt vrij. De kosten zijn natuurlijk hoger maar ik geef liever meer geld uit en kan mezelf zijn dan dat ik me moet aanpassen om de kosten te drukken.
Wat is er nog meer mogelijk?
Hoe vaak pas jij je nog aan?
Jij bent anders.
Jij bent uniek
Jij bent een oneindig wezen
Jij past niet in een hokje, je past niet in deze huidige realiteit.
Kun je dit erkennen?
Ben jij bereid om anders te zijn?
Durf je ook te kiezen om anders te zijn?
Heb je hier vragen over? Stuur me gerust een mail: info@edithhelwegen.nl
